Bagõ, Bagõ
Weinig belangstelling dit jaar voor het jaarlijkse
jeugdschaaktoernooi in Saint-Lo. Slechts zes deelnemers gaven zich op, waarvan
er op het laatste moment ook nog eentje uitviel. Zonder een uitstapje naar Mont
St. Michel of de invasiestranden bleef het echter betaalbaar en niet
onoverkomelijk voor de overige deelnemers, dus heb ik het toch door laten gaan.
Redenen voor de geringe belangstelling? Ongunstige vakantiespreiding, de
scholen in de schaakrijke gebieden in het westen en zuiden hebben nog geen vakantie,
wellicht de geringe reclame en de concurrentie van diverse andere toernooien in
Europa, waaronder Amsterdam? Waarom zou je naar een gehucht in Normandië gaan
als je in dezelfde tijd kunt spelen in Barcelona, Berlijn, Wenen, Parijs of
onze hoofdstad?
Hoe dan ook, vijf spelers verzamelden zich zoals
gebruikelijk om 11.30 op het centraal station van Rotterdam. Ikzelf was ook op
tijd, ondanks een vertraging vanwege werkzaamheden aan het spoor tussen Meppel
en Zwolle. Na even kennis gemaakt te hebben met de nieuwe spelers, Florian
Willemssen en Thomas Kanger en met de “veteranen” Barry Broek, Martijn Kanger
en Bart Borm, de Thalys stapten we om 11.58 de Thalys in. De stoelen waren op
een vreemde manier genummerd, maar na ruim 5 minuten zoeken vonden we ze toch,
vlak bij de bar.
Geen problemen dit keer met de conducteur, die al onze
kaartjes goedkeurde en niet vroeg naar paspoorten of op een andere manier
moeilijk deed. De vervelende conducteur van vorig jaar liep ook rond, maar
keurde ons geen blik waardig. We hadden zitplaatsen bij tafeltjes, zodat er
geschaakt en vooral gekaart kon worden. Een Canadees echtpaar met Chinese en
Nederlandse roots zat tegenover ons. Ik kon hen enige tips geven over sites in
Rome en Parijs. Beide zaten in het primair onderwijs, waarover we geanimeerd
konden praten. Helaas konden we ze niet overtuigen dat God niet bestaat, maar
daar komen ze vanzelf wel achter als ze dood zijn. E-mailadressen uitgewisseld
en ik heb alvast een slaapplaats als ik ooit naar Quebec ga.
Tot Parijs verliep alles perfect, maar helaas is er de RER.
De organisatie had treintickets gekocht van Paris St. Lazare naar Saint-Lo voor
een schappelijke prijs. Dit kon ook omdat we samen zouden reizen met vier
Hongaren. Maar terwijl wij in de stilstaande metro lekker zaten te kletsen met
een paar in Groningen wonende Litouwse vrouwen uit Kaunas, verlieten plotsklaps
alle Fransen de trein. De metro zou niet rijden naar St. Lazare. Toen wij daar
achter kwamen was de metro op het naastgelegen perron al zo vol, dat we er niet
meer in pasten zonder de bagage achter te laten. Dat werd dus 25 minuten wachten
op de volgende metro, waardoor we 5 minuten te laat op St. Lazare arriveerden en
de trein al weg was. Met onze Hongaren. Deze waren zonder ticket in de trein
gestapt. Ze zouden dankzij vele telefoontjes tussen hoofdconducteur, politie en
organisatie zonder iets te betalen in Saint-Lo arriveren.
In de rij dus om tickets te laten veranderen. Daar stond ook
een vijftal Roemenen, die we voor een deel kenden van vorige toernooien. Zij
moesten nog tickets kopen, maar konden nu voor een betere prijs op onze tickets
mee. Maar ondertussen waren we er wel achter dat de volgende trein pas om 18.50
zou weggaan en we in ieder geval de 2e helft van Costa Rica –
Nederland zouden missen.
Om de tijd te vullen gingen even iets eten bij de nabij
gelegen McDonald’s. Zoutloze patat, geen milkshake, en de smaak van de burgers
is sinds mensenheugenis bekend, maar het vult wel de maag.
In de trein bleek het bijzonder goed te klikken tussen Mari
en Ruxandra en de Nederlandse jongens. Iedereen leerde de schaakwoorden in het
Roemeens kennen en diverse andere woorden, waarvan we hier niets zullen zeggen.
De vertaling van de titel kunt u vast wel ergens op internet vinden. Tussendoor
werd er ook nog geschaakt en uiteraard de Hiddokwis gespeeld.
Nieuwe pech in Lisot. Hier zouden we overstappen op de trein
naar Saint-Lo. Deze bleek niet te rijden. Wel was er een bus. Hier ontmoeten we
een paar Franse schakers uit Saint-Lo, die bij ons in de trein zaten, op de
terugweg van een trainingskamp in Metz.
Op het station in Saint-Lo stonden al auto’s klaar om ons
naar de speelzaal te brengen. Het was ondertussen al donker geworden en het
regende behoorlijk hard. In de auto hoorden diverse malen de naam Robben op de
radio schallen, een teken dat er in Brazilië wel iets goed zat.
Na 6 jaar Saint-Lo bleken we eindelijk op de begane grond
van de dormitory te slapen! Geen trappen lopen naar de 4e verdieping,
zeer vervelend met bagage, onze dag was weer helemaal goed. Bart en Hiddo delen
de kamer met een Ier, de anderen slapen samen op een 4-persoons kamer. In de
kamer naast ons overnacht Alexandra Dimitrijevic, die ik 10 jaar geleden in Hengelo
ontmoette. Ze is veel minder lelijk dan haar foto’s op facebook doen vermoeden.
Snel bagage op onze kamer gedropt en gewandeld naar het centrum van de stad,
alwaar we bij Black bird (4 ice-tea’s voor 13,70) op maar liefst 7 tv-schermen
de 2e helft konden volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten