Lange tijd zag het er niet naar uit dat ik ook dit jaar weer een schaakvakantie naar Saint-Lo zou organiseren. Het toernooi werd wat minder sterk, omdat in ongeveer dezelfde tijd in dezelfde regio sinds een paar jaar een ander groot open toernooi wordt georganiseerd. Vele schaakvrienden uit Frankrijk zijn inmiddels te oud of kozen voor het andere toernooi. En na acht jaar wil je wel eens wat anders.
Mijn idee was om in begin juli een schaakvakantie naar Berlijn of Parijs te organiseren. Daar werden vorig jaar twee open toernooien gehouden. En in beide steden is natuurlijk het nodige te zien en uit historisch oogpunt interessant voor kinderen. Maar beide toernooien stond begin april nog steeds niet op de kalender. Inmiddels kreeg ik een mail uit Voorschoten of het ook dit jaar weer mogelijk was om naar Frankrijk te reizen. Ook Barry wilde graag weer mee. Dus toch maar van mening veranderd en informatie ingewonnen en verspreid.
Barry en Luuk maakten in het westen reclame en zorgden ervoor dat er genoeg mensen zich inschreven om de reis doorgang te doen vinden. Op de Amerikaanse onafhankelijkheidsdag verzamelden we dan ook met 14 personen op het station van Rotterdam voor de lange treinreis naar Normandië. Velen hadden al eerder in Saint-Lo gespeeld, maar de groep telde ook vijf nieuwkomers, waaronder Ivo die meegaat als speler/trainer, net als Brent twee jaar geleden. Yannic is te oud voor het jeugdtoernooi en gaat bij de volwassenen spelen.
Iedereen arriveerde op tijd. Verrassend, want door het warme weer verwachtten we veel problemen door kromgebogen rails bij de NS, maar waarschijnlijk was het nog niet warm genoeg. De NS is trouwens ontzettend trots als er een keer een trein op tijd rijd, want dat werd steeds omgeroepen bij de diverse stops van mijn trein.
Na een korte kennismaking met spelers en ouders gingen we naar het perron. Ouders konden vanwege de tourniquets niet mee en moesten dus afscheid nemen in de stationshal. Kinderen kregen ook hun eigen kaartjes om door de poortjes te kunnen en niemand slaagde erin het kaartje in de loop van de reis kwijt te raken. Een geweldige prestatie al voor het toernooi begonnen is!
Natuurlijk ging er het nodige mis tijdens de reis. Voor het eerst van mijn leven reis ik zonder paspoort, want die ligt op het visumburo in Amsterdam te wachten op de juiste papieren voor Turkmenistan, Oezbekistan en Kazachstan. Het ding had ik al half mei opgestuurd, niet wetende dat de bureaucratische procedures in deze landen enorm lang duren. En Djoser, mijn reisorganisatie, wilde niet een spoed ID-kaart vergoeden (ruim 100 euro) en dus de gok maar genomen.
In de Thalys het gebruikelijke gezicht: kinderen tekenen, maken een puzzel, spelen een spelletje schaak, snoepen het nodige of zitten op de laptop. Ik raakte aan de praat met een aardige dame uit Nieuw-Zeeland, die voor haar werk als psycholoog een aantal congressen in Europa bezocht. Ik had net een artikel gelezen over een organisatie uit Turkije die fake-congressen organiseerde en zo miljoenen dollars per jaar opstreek en had zo stof voor een interessant gesprek. De dame was ook in Haarlem geweest en raakte niet uitgepraat over deze prachtige stad. Helaas zal ik haar niet weer zien, want 48 uur vliegen naar Nieuw-Zeeland is iets te veel van het goede.
De metrokaartjes in de Thalys waren uitverkocht, maar gelukkig was op het Gare du Nord de rij voor de kaartjes automaat niet lang en de kaartjes daar een stuk goedkoper. Verbazingwekkend was het aantal jonge Fransen dat buitenlanders wilde helpen bij de metro. Klantvriendelijkheid verwacht je toch niet in Parijs.
Vorig jaar reed onze metro niet, waardoor we te laat kwamen op St. Lazaire. Nu was het slechts eventjes wachten voordat de RER kwam, die ons in minder dan 10 minuten naar het andere treinstation van Parijs bracht. Daar kregen de kinderen een half uur vrijaf, wat door de meesten benut werd om ijsjes te kopen.
De treinkaartjes naar Saint-Lo waren door de toernooiorganisatie gekocht en naar mij opgestuurd, maar ik wist niet dat je ze nog door een automaat moest halen (zoals bij ons in een recent verleden de strippenkaart). De conducteur was echter sympathiek en deelde geen 20 euro boete per persoon uit, maar we moesten hem niet nog eens tegenkomen….In de trein werd de Hiddokwis gespeeld: een speler kiest een onderwerp, waarover ik een vraag moet bedenken. Wie het eerst een goed antwoord roept, krijgt een winegum. Sommige spelers bleken veel meer kennis te bezitten dan verwacht (Barry), anderen deden hun reputatie eer aan (Luuk, Carsten, Sarah), en degenen die geen enkel snoepje verdienden zal ik hier niet noemen.
In Lison moesten we overstappen, maar dat mislukte bijna. Om 18.22 stond de trein opeens stil op een station. “Die is lekker op tijd (de NS gewend zijnde)”, dachten we nog, en we pakten onze bagage. Gelukkig zag Joppe net op tijd dat het Bayeux was (de stad met het beroemde tapijt) waar we stil stonden en kon Sarah de trein weer inspringen. Een klein kwartier later waren we in Lison, waar we ruim een kwartier moesten wachten op de volgende trein. Bij het instappen verloor Barry een van zijn voor 40 euro gekochte slippers. Ivo waagde zijn leven en haalde het ding onder de trein vandaan.
Iets naar zevenen kwamen we aan in Saint-Lo. Er stond al een auto klaar om ons naar de speelzaal te brengen en spoedig arriveerden er nog drie. De kinderen hadden onderweg al de kamerindeling besproken. Dit jaar zitten we weer op de 1e etage! Erg prettig, want het bespaart heel veel trappen lopen (er is geen lift).
Om 20.30 ging de mensa open. Een redelijke maaltijd: couscous met voor veel kinderen geen saus, veel gezonde voorafjes en toetjes, maar een taaie steak.
Daarna voetballen en wat kletsen met oude bekenden. Een aantal Roemenen was er al, een aantal zou later op de avond arriveren. De familie Auvray helpt weer met zijn allen mee aan het toernooi. Simon, een 23-jarige student en ooit uitgeroepen tot de Herman (van idols) look-a-like, is dit jaar een van de animatoren, die allerlei nevenactiviteiten organiseren (voetbaltoernooi, een pingpongtoernooi, petanque, olympische spelen en nog veel meer. Zijn 25-jarige vriendin moet in september bevallen. Ze heeft nog geen baan (net afgestudeerd als jurist). De grootouders mogen stevig in de buidel tasten… De relatie van Juliette, zijn zuster, is naar drie jaar verbroken.
Helaas is er het hele toernooi geen internet in de speelzaal. Er zijn problemen met de provider. Nu moeten we verslagen en foto’s online zetten in de intermarche of MacDonald’s, ongeveer op 10 minuten lopen. Maar misschien kopen we ook een internetdatabundel. In ieder geval zal er onregelmatig en minder frequent een verslag gepubliceerd worden.
De bedtijden werden met veel gejuich ontvangen. De B-tjes en A-tjes mogen dat namelijk zelf weten. De C-tjes en D-tjes vonden 22.00 uur te vroeg, maar toen ik zei dat het in praktijk wel later zou worden, accepteerde men het. Klaas-Jan maakte misbruik van zijn indrukwekkende gestalte en zal om 23.30 uur nog te vluggeren. Toen bleek echter dat hij pas 13 jaar was, moest hij meteen naar bed en was zijn eerste aso-streepje binnen.
Quote van de dag:
Ivo Maris (bij het instappen van de Thalys): “Hiddo, waar moeten we eruit?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten