Waling Dijkstra toernooi 2012

Na lange tijd geen toernooien te hebben gespeeld, besloot ik weer eens een rapidtoernooi te gaan spelen. Het Waling Dijkstra toernooi, genoemd naar de befaamde Friese toernooiorganisator, stond goed bekend, en daarom stapte ik op de eerste zaterdag van december in de sneltrein naar Friesland om in de Tresoar 9 partijtjes van 20 minuten te gaan spelen. Het zou geen onverdeeld succes worden.

Vlak voor de scheve toren trof ik twee schaakkennissen aan die een trein eerder genomen hadden. We zijn vereeuwigd met de toren op de achtergrond, die volgens mij nog schever staat dan die in Pisa. Mijn vouwfiets zonder slot kon ik veilig stallen in het gebouw, de koffie was zeer smakelijk, zodat niets een goed toernooi meer in de weg stond.

De opening was zoals die moest zijn,  geen poeha van organisatoren, sponsoren of bobo's.  De wedstrijdleiders werden voorgesteld, enige kleine regels uitgelegd en de kleinzoon van Waling, directeur van de verffabriek Zandleven, de sponsor van het toernooi en dezelfde fabriek waar ooit zijn grootvader eveneens de scepter zwaaide, mocht een paar woordjes, maar vooral niet teveel zeggen. Hij vond het prettig dat, net als 31 jaar geleden (bij de dood van Waling) iedereen weer present was (?), daarna deed zijn dochter de openingszet (1.e3) aan het bord van Sipke Ernst.
Er waren ruim 70 deelnemers, waarvan 28 in de A-groep. De macht van de hoofdarbiter, Eddie Scholl, tevens arbiter in de A-groep, nam Morsi-achtige proporties aan, want bij een geschil met de arbiter kon men beroep aantekenen bij de hoofdarbiter. Dat is nou eens een manier om alle geschillen snel de kop in te drukken!

Even mijn partijen in vogelvlucht:

De eerste ronde tegen Nick Maatman. Een Friese jeugdspeler, pas laat gaan schaken, maar nu al dik 2200. Ik speelde goed, voor het eerst van mijn leven kwam ik niet verloren te staan na Lg2, had lange tijd het initiatief, maar in tijdnood maakte ik een paar fouten, waardoor zijn loper een paar pionnetjes kon oppikken.

De tweede ronde tegen Migchiel de Jong, een sympathieke schaaktrainer uit Leeuwarden. Ooit eens samen als begeleider opgetreden bij het toernooi van Bagneux. Een slechte partij: openingsopzet deugde niet, ik verkoos een pion te offeren voor enig initiatief, maar dit kwam nooit van de grond.

In de derde partij, tegen Peter Koning, was ik bang weer slecht te komen te staan, maar toen mijn tegenstander geen kwaliteit offerde voor een koningsaanval nam ik het initiatief over. Twee blunders van hem kosten een dame en een paard en ook en punt.

Met wit tegen de altijd zeer beschaafde Jan Boersma, wiens rating de laatste jaren opmerkelijk gezakt is. Ik leek in de Maroczy eventjes goed te staan, maar na Db8 was mijn voordeel weg en even later ook een aantal pionnen.

Daarna tegen Dies de Dreu, een oud-Fries die nu ergens in Utrecht vertoeft. Ik gaf een kwal weg in de opening, had daarna enig initiatief. Vervolgens blunderde Dies ook een kwal weg, waarna we maar tot remise besloten.

Met wit tegen Jan Lootsma, een wat oudere man uit Sneek. Misschien mijn beste partij van het toernooi. Lootsma speelde in het Frans te vroeg g6, ik kreeg het initiatief, zwart kon niet meer rocheren en werd opgerold.

Daarna tegen Wim Ykema (helaas geen foto) Een aparte gewaarwording. Wim zit in een rolstoel. Om die goed onder de tafel te kunnen krijgen, had men onder de poten een paar pakken printpapier neergelegd. Hierdoor zat ik veel te laag, waardoor ik heel erg anders tegen de stukken aankeek. Niet nodig om na vier zetten al een pion weg te geven natuurlijk. Wel goed terug gevochten, in het eindspel bleken zijn stukken net verkeerd te staan, waardoor hij een stuk moest offeren om te voorkomen dat een vrijpion zou doorlopen. Maar aan de andere kant had hij een meerderheid die in beweging kwam. Met nog 2 minuten op de klok is het eindspel van beide kanten vast niet optimaal gespeeld, ik moest zelfs mijn toren offeren voor zijn vrijpion, maar gelukkig kon een andere pion van mij doorlopen. Na een onregelmatige zet van hem, gaf hij op.

3,5-7. Dat gaf perspectief op een ratingprijsje. Dan moest ik niet verliezen van Jaap Vogel. Deze man, al enigszins op leeftijd, heeft zowel voor Philidor Leeuwarden (de organisator van dit toernooi), als mijn eigen club gespeeld. Ik kwam slechter te staan, maar hij verkeek zich een beetje, waardoor ik een toren + pion tegen paard en loper kreeg. Met nog ruim 2 minuten op de klok stelde hij remise voor. Hoogstwaarschijnlijk was de partij gewonnen voor hem, maar hij wilde het risico niet lopen. Ik denk dat een jongere tegenstander zeker had doorgespeeld. Wit had tenslotte een paard, altijd handig met weinig tijd op de klok.

In de slotronde tegen Ana-Maja, het Friese jeugdtalent, al diverse malen hoog geeindigd op EK's en WK's. Dit was de kans om een keer van haar te winnen, over een jaar of twee zal dat niet meer mogelijk zijn. Ik kreeg in het Frans wel een klein initiatief, maar dat mocht nooit genoeg zijn. Totdat zij, met 4 minuten minder op de klok dan ik, plotseling een pion weggaf. Daardoor kreeg ik niet alleen materiaal in de schoot geworden, ook kon ik haar koningsstelling aanvallen. Haar koning werd van h7 naar b7 gejaagd, ondertussen vrat ik nog een pionnetje op en dreigde met een van de mijnen door te lopen. Ze probeerde een truc, maar mijn tegentruc kostte een dame. Een paar jaar geleden zou ze in huilen uitgebarsten zijn, maar nu hield ze zich groot, al was de teleurstelling op haar gezicht te zien. Vijf punten, TPR 2079, niet onaardig gedaan.

Samen met Wytze Jongsma en de al genoemde Boersma zouden we de ratingprijs moeten delen. 50 euro, niet onaardig. Maar nee, de organisatie had het reglement voor mij gunstig in elkaar gezet. Vaak worden ratingprijzen gedeeld, en anders wordt de volgorde bepaald door TPR, We-We of nog vaker, WP. Dit keer zou de laagste ratinghouder bij gelijk eindigen de ongedeelde eerste ratingprijs krijgen. En dat was ik! Dus 75 ipv 50 euro!

Het toernooi werd gewonnen door Sipke Ernst, samen met een in Hannover woonachtige Duitse Rus. Samen er Erwin Kok nam ik de trein naar Groningen terug, voorgegaan door een snackmaaltijd. In de trein kwam ik erachter dat ik helemaal vergeten was in te checken. Gelukkig was er geen controle, dus een tweede financieel voordeeltje vandaag!

Eindstanden, foto's en een verslag zijn te vinden op de toernooipagina.

Het toernooi was goed georganiseerd: vlotte indeling, correcte wedstrijdleiders, geen poespas en blabla, maar vlotte opening en prijsuitreiking en niet onbelangrijk: een goede bar met vriendelijke prijzen.
Dank aan Eddie Scholl, Juko Schoonhoven en Eelke Heidinga (en aan anderen waarvan ik niet weet wat ze voor het toernooi gedaan hebben).

Als er toch enige kritiek op het toernooi mogelijk is dan is het op de prijsverdeling. Er waren zowel in de A-groep als B-groep jeugdprijzen. Altijd sympathiek, maar ik zou het uitloven van zo'n prijs laten afhangen van het aantal deelnemende jeugdspelers. Met twee in de A-groep lijkt het me niet nodig om zo'n prijs uit te loven, temeer omdat jeugdspelers ook altijd wel meespelen voor een ratingprijs.
Ook was het mogelijk dat spelers meerdere prijzen kregen (ik heb me laten vertellen dat er vorig jaar een meisje met drie prijzen naar huis ging). Dit keer waren er zeker twee mensen met twee geldprijzen. Ik pleit er altijd voor om prijzen niet te cumuleren, maar als iemand voor meerdere prijzen in aanmerking komt, hij/zij slechts de hoogste (in geldbedrag) krijgt. Op deze manier krijgen meer mensen een prijs en gaan nog meer mensen met een goed gevoel naar huis.

Achtereenvolgens:

Michiel Meeuwsen, een keer spelend aan bord 1 van de B-groep.
Eelke Heidinga, indeler en fotograaf van het toernooi
Eddie Scholl en Juko Schoonhoven, organisatoren en wedstrijdleiders (voor de prijsuitreiking).